Azərbaycan Respublikası Dövlət Neft Şirkətinin (SOCAR) “Azəriqaz” İstehsalat Birliyində yeni kadr dəyişikliyi olub.

Minval.info xəbər verir ki, “Azəriqaz” İstehsalat Birliyinin direktoru Əkbər Hacıyevin əmri ilə İctimaiyyətlə əlaqələr şöbəsinin müdiri İbrahim Kərbalayev tutduğu vəzifəsindən azad edilərək başqa bir şöbəyə təyinat alıb.

Onu “Azəriqaz”ın İctimaiyyətlə əlaqələr şöbəsinin müdiri vəzifəsində Ceyhun Səfərov əvəzləyəcək.

Xatırladaq ki, C.Səfərov 2003-cü ildən ATV kanalında aparıcı kimi çalışıb.

Ankara ilə Vaşinqton arasındakı gərginlik növbəti mərhələyə keçir 

ABŞ-ın davamlı etirazlarına və təhdidlərinə baxmayaraq, Türkiyə imzasına və sözünə sahib çıxaraq, iradə nümayiş etdirdi və Rusiya ilə anlaşmaya sadiq qaldı. Artıq keçən həftədən etibarən Türkiyəyə S-400-lərin gətirilməsi prosesi başlandı.

Bununla da Vaşinqton və Ankara arasındakı gərginliyin növbəti mərhələyə adladığını söyləmək olar. Axar.az saytı bununla bağlı maraqlı təhlil yazısı hazırlayıb. Bildirilir ki, ABŞ-ı narazı salan əsas məqam Ankaranın NATO üzvü kimi Rusiya silahı alması və bununla beşinci nəsil təyyarə hesab olunan F-35 layihəsini təhlükə altına qoymasıdır. Vaşinqtonun fikrincə, bu sistemlər F-35-lərlə bağlı məlumatların gələcəkdə Rusiyanın əlinə düşməsinə imkan yaradacaq. Ankara isə bununla razılaşmır, F-35-lərin gözəgörünməz imkanının olması iddiasının S-400-lər vasitəsilə yox olacağı qorxusuna sahib olduğu fikrini təbliğat hesab edir.

Bəs bu proseslərin növbəti gedişatı nə deyir, S-400 Türkiyəni NATO-dan qoparacaqmı? Əslində Türkiyə prezidenti R.T.Ərdoğan ABŞ prezidenti D.Trampla görüşündən məmnun ayrılmışdı.

Türkiyə prezidenti Rəcəb Tayyib Ərdoğan Osakada G-20 sammiti çərçivəsində ABŞ prezidenti Donald Trump-la görüşəndən sonra ümidvar olduğunu bildirmişdi ki, Vaşinqton Ankaraya qarşı Rusiyadan S-400 raket komplekslərini aldığına görə sanksiya yürütməyəcək. “Bizim ondan (Trampdan-red.] eşitdiyimiz odur ki, buna [sanksiyalara] bənzər heç nə olmayacaq”, – Ərdoğan Osakada görüşdən sonra bildirmişdi. Trampın özü isə demişdi ki, ABŞ-ın əvvəlki administrasiyası Türkiyə ilə ədalətli rəftar etməyib, lakin eyni zamanda qeyd etmişdi ki, sanksiyalar məsələsi Vaşinqtonda hələ müzakirə edilməkdədir. Hesab olunur ki, Ankara hazırda bütün vasitələrlə ABŞ-ı özündən uzaqlaşdırmamağa çalışır və müxtəlif vasitələrlə yaranan problemi həll etməyə çalışır. Hətta ABŞ sanksiya tətbiq etsə belə, Ankara ABŞ-la əlaqələrini normallaşdırmağa cəhd göstərəcək. Lakin görünən budur ki, Ankaranın xoşməramlı davranışlarına rəğmən, ABŞ fərqli davranır.

Bəzi ekspertlər hesab edir ki, S-400 Türkiyə üçün başağrısına çevriləcək. Ancaq bunu Qərbin başağrısı sayanlar da var. Proseslərin Ankaranın NATO-dan çıxmasına gətirə biləcəyini zənn edənlər də tapılır. Hesab olunur ki, Türkiyəni Avrasiya Birliyinə cəlb etməyə, qazanmağa çalışan Rusiya Türkiyəni tələyə salıb. Bütün bu iddialarla bağlı ekspertlərimizə müraciət etdik.

Politoloq Elçin Mirzəbəyli “Yeni Müsavat”a bildirdi ki, Türkiyənin Rusiyadan S-400 zenit-raket kompleksi alması qardaş ölkənin təhlükəsizliyi üçün zəruri bir addım idi və rəsmi Ankara milli maraqları əsas götürərək bu addımı atdı: “Hesab edirəm ki, Türkiyənin Rusiyadan nə üçün S-400 zenit-raket kompleksi aldığının səbəblərini müəyyənləşdirmək üçün bir az öncəyə ekskurs etmək lazımdır. Türkiyənin israrlı tələblərinə baxmayaraq 2015-ci ilin oktyabrında ABŞ ”Patriot” zenit komplekslərini bu ölkənin ərazisindən çıxardı. Bu komplekslər 2013-cü ildə Türkiyənin hava məkanını Suriya və İrandan gələn təhlükədən qorumaq üçün Qaziantepdə yerləşdirilmişdi. 2015-ci ildə Rusiya və Suriya hərbi hava qüvvələri əməliyyata başladıqdan sonra NATO müttəfiqinin müdafiəsini təmin etmək əvəzinə Patriot sistemlərinin Türkiyədən çıxarılmasının məqsədəuyğun olduğunu bəyan etdi. Türkiyə ərazisində “Patriot” zenit kompleksi batareyaları yerləşən Almaniya və Niderland da Alyansın bəyanatına uyğun davrandılar. NATO müttəfiqi olan Türkiyənin nəinki təhlükəsizliyini təmin etdi, əksinə, bölgədə fəallaşan Rusiya və İranla, həmçinin terror qrupları ilə qarşı-qarşıya və tək qoydu. Qənaətimə görə, məqsəd Türkiyəni Rusiya və İranla qarşıdurmaya çəkmək və bölgədəki münaqişə ocaqlarının sərhədlərini daha da genişləndirmək idi. Rusiyaya məxsus hərbi təyyarənin vurulması da məhz bu məqsədə xidmət edirdi. Yaranmış vəziyyət Türkiyəni çıxış yolu tapmağa məcbur edirdi. İlham Əliyev və Nursultan Nazarbayevin səyləri, Türkiyə və Rusiya liderlərinin soyuqqanlı davranışları Ankara-Moskva münasibətlərindəki gərginliyin azalmasına və əməkdaşlığa gətirib çıxardı. Və nəticədə S-400-lər artıq Türkiyədədir”.

E.Mirzəbəylinin sözlərinə görə, Türkiyə 1974-cü ildən sonra ilk dəfə idi ki, NATO üzrə müttəfiqlərinin deyil, öz maraqlarını əsas götürdü: “Rusiyanın təqdim etdiyi əlverişli şərtlər də buna imkan yaratdı. Rusiyanın Türkiyəni tələyə saldığı barədə söylənilənlər isə bəsit, ilk ağıla gələn yanaşmalardan başqa bir şey deyil. Rusiya ilə normal münasibətlər Türkiyə üçün bütün müstəvilərdə əverişlidir. Rusiya nəhəng xammal ölkəsidir və Türkiyədə bu xammalın emalı, müxtəlif məhsulların istehsalı üçün əlverişli şərait var. Rusiya nəhəng bazardır və Türkiyənin aqrar, sənaye və tikinti sektorunun bu bazara ehtiyacı var. Avropa ölkələrinin heç biri Türkiyə biznesinə Rusiyanın yaratdığı şəraiti və imkanları yaratmırlar, əksinə, bu məsələdə onlar Türkiyə ilə rəqabətdədirlər. Digər tərəfdən, Rusiya bazarına maneəsiz çıxış Türkiyəyə təkcə bu ölkənin sərhədləri çərçivəsində iqtisadi manevr imkanları yaratmır, eyni zamanda Avrasiya məkanının nəhəng bir hissəsinə çıxış imkanları verir, Rusiyanın təsir dairəsinə daxil olan ölkələrlə əməkdaşlıq imkanlarını maneəsiz genişləndirmək imkanı yaradır. Bunun alternativini ABŞ, yaxud Avropa İttifaqı təqdim edirmi? Yox, etmir. Türkiyə ilə NATO üzrə müttəfiqlik bağlarının qırılması isə hazırda heç kimin, o cümlədən ABŞ və NATO-nun digər üzv dövlətlərinin də marağında deyil. Bu bağ qırılarsa, regionda yeni və kifayət qədər güclü hərbi-siyasi ittifaqın formalaşması üçün zəmin yarana bilər. Bu baxımdan ABŞ-ın Türkiyəyə münasibətdə kökə və zopa siyasətini hələlik davam etdirəcəyini düşünürəm. Türkiyə üçün daha əlverişli şərtlər irəli sürülə bilər. ABŞ-ın Türkiyəyə qarşı kəskin addımlar atmayacaq. Ən azı prezident seçkilərinədək bu siyasət davam edəcək”.

Politoloq Məhəmməd Əsədullazadə isə artıq S-400-lərin hissəsinin artıq Türkiyəyə gətirildiyini deyərək bildirdi ki, bununla iki ölkə strateji hərbi əməkdaşlıq müstəvisində yeni mərhələyə start verdi: ”Bu, həm də Türkiyə ilə NATO arasında soyuq münasibətlərin başlanmasının başlanğıcı oldu. Xüsusi olaraq qeyd edim ki, S-400 ZRK-nın 12-15 iyul arası Türkiyəyə daşınmasının hərbi çevrilişə cəhd günü ilə üst-üstə düşməsi Qərbə mesajıdır. NATO-nun Rusiyaya qarşı kəskinləşən siyasi-hərbi doktrinası fonunda Ankaranın Moskva ilə hərbi-texniki əməkdaşlığı Alyansda çatların baş verməsinə və Moskvanın bu təşkilat üzərində psixoloji və siyasi qələbəsinə gətirəcək”.

M.Əsədullazadə hesab edir ki, Türkiyə rəhbərliyi bu silahları almaqla, Rusiya ilə siyasi yaxınlaşmaqla 2016-cı il iyul hərbi çevrilişində ona dəstək olan Moskvaya minnətdarlıq və Qərbə qarşı öz dirənişini nümayiş etdirdi. Bununla demək olar ki, Ankara artıq Qərbin bir nömrəli hədəfi halına gəldi”.

Şəmkir 14 saylı Ərazi Vergilər İdarəsinə yeni rəis təyinatı olub.

“Qafqazinfo” xəbər verir ki, Vergilər naziri Mikayıl Cabbarovun əmri ilə bu posta Səməd Vəliyev təyin olunub.  Yeni təyin olunan rəisin uzun illər bu sahədə çalışdığı bildirilir.

Qeyd edək ki, Səməd Vəliyev sabiq Vergilər naziri Fazil Məmmədovu qohumudur.

Gürcüstanın Xarici İşlər Nazirliyi (XİN) Azərbaycanla sərhəddə yerləşən “Keşikçidağ” Məbəd-Kompleksində baş verən insidentdən təəssüfləndiyini bəyan edib.

XİN-in məlumatında qeyd olunur ki, müvafiq qurumların təxirəsalınmaz reaksiyasından sonra insident tezliklə aradan qaldırılıb və faktla bağlı araşdırmalara başlanıb:

“Bu cür insidentlər Gürcüstan və Azərbaycan arasında strateji tərəfdaşlıq münasibətlərinə uyğun deyil.

Buna görə də hesab edirik ki, ekspert qurpları və delimitasiya üzrə komissiyanın iclasları vaxtında davam etdirilməlidir. Gürcüstan tərəfi bu görüşlərə tam hazırlığını ifadə edir”.

XİN ictimaiyyəti təxribatlardan çəkinməyə çağırıb.

Azərbaycan Milli Məclisinin (MM) deputatları tətilə çıxıb.

“Report” xəbər verir ki, parlamentin üzvləri iyulun 15-dən avqust ayının 30-dək istirahətdə olacaqlar.

Milli Məclisin Daxili Nizamnaməsinə əsasən, tətil dövründə qanunverici orqanın növbədənkənar sessiyası çağırıldıqda parlamentin tətili növbədənkənar sessiyanın keçirildiyi müddətə dayandırılır və deputatlar həmin müddətə məzuniyyətdən geri çağırılırlar.

Parlamentin payız sessiyası sentyabrın 30-da başlayır və dekabrın 30-dək davam edir. Sentyabrın 15-dən isə qanunverici orqanın komitələri fəaliyyətə başlayır.

“Azərbaycan Respublikası Milli Məclisi deputatının statusu haqqında” qanuna əsasən, deputatlara məzuniyyətdə olduqları zaman müalicə olunmaları və istirahət etmələri üçün iki aylıq vəzifə maaşı məbləğində müavinət ödəniləcək.

Qeyd edək ki, Milli Məclisin yaz sessiyası fevralın 1-də başlayıb və mayın 31-dək davam edib. İyun-iyul aylarında qanunverici orqanın növbədənkənar sessiyası çağırılıb. İylun 12-də yekunlaşan sessiya müddətində 5 plenar iclas keçirilib.

“O hadisələri danışdıqca sanki yenidən o günlərə qayıdıram. Yuxumda hərbçi yoldaşlarımı, onların özlərini partlatmasını görürəm və bu mənə əzab verir. Bəzən mənə sual verirlər ki, bu ağrılara necə dözürsən? Yoldaşlarım bu yolda canlarından keçdilər, mən isə ağır yaralar alsam da, sağ qaldım. Bu ağrılara dözməyib, üsyan etməyə isə haqqım yoxdur”.

1997-ci ilin aprel ayında Müdafiə Nazirliyinin Kəşfiyyat İdarəsi tərəfindən düşmən arxasında xüsusi döyüş tapşırığını yerinə yetirmək üçün səkkiz nəfərdən ibarət qrup toplanır. Verilən tapşırıq gizli olduğu üçün bu gün də bu barədə heç kim heç nə bilmir. Qrup verilən tapşırığı yerinə yetirib geri qayıdarkən səkkiz nəfərdən yeddisi həlak olur, bir nəfər isə ağır yaralanaraq, düşmən tərəfinə əsir düşür. Həmin əsir Vətəninə düz 1 il 11 ay əsirlik həyatı yaşadıqdan sonra qayıda bilir. Hadisələrin nə zaman, harada və necə baş verdiyini də məhz bu faciənin canlı şahidi olan keçmiş kəşfiyyatçı Aqil Əhmədovun dilindən eşidək.

Minval.info Oxu.Az-a istinadən 1 il 11 ay Xankəndidə ermənilər tərəfindən xüsusi rejimdə əsir saxlanılan Aqil Əhmədovla müsahibəni təqdim edir:

– Aqil Əhmədovun tanımadığımız tərəfləri barədə danışaq. Qayıdaq lap əvvələ, sizin doğulub, boya-başa çatdığınız yerlərə.

– 1976-cı il aprel ayının 23-də Zaqatalada anadan olmuşam. Üç qardaş olmuşuq. Orta məktəbi bitirdikdən sonra Dağıstanda imtahan verib Pedaqoji İnstituta qəbul oldum. Təxminən yeddi ay oxudum. O vaxt təhsil heç nəyi dəyişmirdi. Hərbi xidmətə çağırış barədə evə məlumat gələndə təhsilimi yarımçıq qoyub gəldim.

1995-ci ilin iyun ayında hərbi xidmətə getdim və getdiyim gündən xüsusi təyinatlı hərbi hissədə qulluq etməyə başladım. İki ilə qədər orada xidmət etdim. Hərbi təlimlər, gündəlik təlimatlara əməl edirdik. Həmişə hiss edirdik ki, nə vaxtsa düşmən işğalı altında olan ərazilərə göndərilə bilərik. Amma heç kim bunun nə vaxt olacağını və kimlərin gedəcəyini bilmirdi.

– 1997-ci ilin mart ayında yüzlərlə hərbçi arasından seçilən kəşfiyyatçılardan biri də siz oldunuz. Sonunu bilmədiyiniz bir yol idi. Silahdaşlarınızla nələr yaşadınız?

– Yaşadıqlarımızı sözlərlə ifadə etmək olmur, amma onu deyim ki, bu gün olsa, yenə həmin yeddi hərbçi yoldaşla sonunu bilmədiyimiz bu yola gedərdik. Həmin ərəfədə mən də hiss edirdim ki, seçilənlərdən biri ola bilərəm. Komandirimiz vardı, Elxan Ağayev. Ondan xahiş etdim ki, dünyanın işini bilmək olmaz, mənə icazə ver, gedim, ailəmlə görüşüm, qayıdım. O da mənə bir gün yox, beş gün məzuniyyət yazdı.

Gəldim Zaqatalaya, ailəmlə, qardaşlarımla görüşdüm. Məzuniyyətimin bitməsinə üç gün qalmış hərbi hissəyə geri qayıtdım. Komandir dedi ki, səkkiz nəfər seçilməlidir. Nəhayət, səkkiz nəfər seçildi və mart ayının sonu-aprel ayının əvvəli biz Füzuli rayonu istiqamətində sərhəd bölgəsinə təlim keçməyə göndərildik.

Elxan Ağayevin komandirliyi altında yeddi nəfər – Yarəhmədov Vüqar, Rzayev Anar, Mustafayev Dinar, Həsənov Aqşin, Ələkbərov Nizami, Cavadov Fariz və mən aprel ayının 7-də, gecə bütün son təlimatları alıb, zəruri avadanlıqları yoxladıqdan sonra Füzuli rayonunun Horadiz istiqamətindən keçərək, Hadruda doğru döyüş tapşırığını yerinə yetirmək üçün sərhədi keçdik. Təxminən üç gün boyunca bu istiqamətdə irəlilədik. Bizim təlimatlarımız xəritə üzərində işlənirdi və göstərilən istiqamətdə gedirdik.

Üç gün ərzində ac-susuz, yuxusuz vəziyyətdə gəlib ot-tikan basmış balaca təpə kimi yerdə gizləndik. Dörd nəfər künclərdə dayanıb keşik çəkəndə, digər dördümüz bir balaca mürgüləyə bildik. Səhər açılırdı. Gün ağarana yaxın isə yerimizi dəyişəcəkdik. Birdən hiss etdim ki, kimsə məni çiynimdən vurdu. Sağa baxanda gördüm Vüqardır. Sonra bildik ki, Vüqar uzaqdan bizə tərəf baxan kimisə görüb və onu güllə ilə vurub. Ard-arda atəş açıb onu yaralayıb. Amma yenə də o təpəni aşıb keçdi və artıq bizim burada olduğumuzu bildilər. Həmin an artıq hər saniyənin öz hökmü olduğunu başa düşdük.

“Əlimizdə olan təyinat nöqtələrinin və tapşırıq üzrə qeydləri yedik ki, düşmən tərəfin əlinə keçməsin”

– Qaçmaq, yoxsa döyüşmək üçün qərar verildi?

– Komandirin əmrinə uyğun davranırıdıq. Əks istiqamətə doğru bacardıqca sürətlə qaçmağa başladıq. Dayanmaq olmazdı, hər saniyə ölüm demək idi. Həmin an haraya qaçmaq lazım olduğunu düşünməyə vaxt olmur, hərbçilər bunu daha yaxşı başa düşər. Bir qədər irəlidə yıxıldım, elə bildim yaralanmışam. Əlimi-ayağmı hərkət etdirdim, gördüm yox, güllə deyil. Tez ayağa qalxıb uşaqlara çatdım. Təpəni keçəndən sonra sürünə-sürünə irəliləyib gizlənmək üçün yer tapdıq. İrəlidə sıx ağaclıqla dolu yol vardı. Elə yola çatanda gördük ki, o tərəfdən üç erməni əlisilahlı bizə tərəf gəlir.

Geriyə qayıda bilməzdik. Yolun aşağısında müharibədən qalma içərisi alaq otları ilə dolu uçuq-sökük ev var idi. Çətinliklə də olsa, bir yol tapıb orda gizləndik. Birdən Vüqarın yanımızda olmadığını gördük. Əvvəl elə bildik ki, yaralanıb. Sonra tikanlı kiçik kolluğun içərisində ilişib qaldığını gördük. Ermənilər düz bizim yanımızdan keçəndə Vüqara görə onları vurmadıq ki, iz itirək. İşlər heç də bizim planlaşdırdığımız kimi getmirdi, amma verilən tapşırığı yerinə yetirmək lazım idi. Vüqar da yanımıza gəldikdən sonra komandirin qərarını gözlədik. Elxan isə heç nə demədən sakitcə bizə baxırdı. Birdən sakitliyin içərisində Nizami başladı öskürməyə.

Aqil Əhmədov bütün bunları danışdıqca ovcunu möhkəm sıxırdı. Dərin-dərin nəfəs alaraq danışmağa başlayırdı. Danışarkən gözləri boşluğa zillənsə də, sanki o boşluqda həmin an film kimi canlanırdı:

“Elxan bir anda silahı götürüb Nizaminin gicgahına dayadı ki, səni vuracam”

– Əksəriyyətimiz siqaret çəkən olmuşuq. 4-5 gündür dilimizə nə su, nə yemək dəyirdi. Siqaret belə çəkə bilmirdik. Nizami də birdən öskürməyə başlayanda Elxan əsəbiləşdi. Yerimizi tapa bilərdilər. Anidən silahı çəkib Nizaminin gicgahına dayadı ki, öskürmə. Bir də öskürsən, səni vuracam. Tez dedim ki, yerdən ot ye. O da yeni cücərən otlardan qoparıb qoydu ağzına. Nizaminin öskürəyi kəsdi. Komandir isə hələ də heç bir təlimat vermədi.

Hamı əlini göyə qaldırıb dua edirdi. Daha dəqiq desək, kəlmeyi-şəhadət təkrarlayırdıq. Üç-beş dəqiqə sonra nə olacağını heç kim bilmirdi. Erməni əsgərləri yavaş-yavaş bizim gizləndiyimiz yerin ətrafını mühasirəyə almağa başlamışdı. Hiss edirdik ki, buradan çıxış çətindir. Hətta qərara gəlmişdik ki, ya burada əl-ələ verək, özümüzü partladaq, ya da sona qədər vuruşaq. Biz komandirə o qədər güvənirdik ki, onun səssizliyi bizi həyəcanlandırırdı. Köhnədən qalan elektron saat vardı, ona baxdım. Təxminən günorta saat 1-2 olardı. Biz isə 5 dəqiqə sonra nə olacağını təxmin etməyə çalışırdıq.

“Yaxınlarımıza kiçik məktublar, qeydlər yazmışdıq, hərbi hissədə uşaqlara vermişdik ki, bizə nəsə olsa, onları ailələrimizə çatdırsınlar”

A.Əhmədov deyir ki, sakitliyin içərisində Dinarın asta səslə “ermənilər bizi gördü” sözü ilə yerlərindən tərpəniblər.

– Bizimlə ermənilər arasındakı məsafə 30 metr olardı. Ermənilər ətrafı mühasirəyə almışdı bizim düşünməyə, sadəcə, saniyələrimiz var idi. Elxan anidən “F1” qumbaranı çıxardı və Dinarın baxdığı kiçik aralıqdan ermənilər olan tərəfə ataraq, “hamı döyüşə” qışqırdı. Biz evin əks tərəfindən dediyim yola doğru qaçmağa başladıq. Hamı əlindən gələni etməyə çalışırdı.

Dayanmadan atəş açırdıq, evin üzərindən qumbaralar atırdıq. Biz çıxanda ermənilərin komandirlərinin olduğu “Niva” keçdi. Onu vura bilmədik. Sonra yük maşını keçəndə onu partlatdıq. Uçuq-sökük evin bir tərəfində biz idik, digər tərəfində onlar. Heç kim də mövqeyini dəyişmirdi ki, bir az kənara keçə bilək. Elə yerimizdən dağınıq şəkildə atəş açırdıq, qumbara atırdıq. Bir neçə qumbaranı ard-arda atandan sonra torpaq yola doğru qaçmağa başladıq. Onlar çox, biz səkkiz nəfər. Hamımız bir-birimiz üçün narahat idik.

Üçtərəfli mühasirədə qalmışdıq, qaçmağa yalnız bir istiqamət vardı. Elə bir az irəli getmişdim ki, Anar topuğundan yaralandığını dedi. Buna baxmayaraq, qaçırdı. Bir az irəlidə kanal var idi, uzanıb sürünməyə başladıq. Ermənilər də bir tərəfdən qışqırırdılar ki, “təslim olun”. İrəlidə bir neçə qutu vardı, hansı ki, sürünüb keçməyə mane olmurdu. Amma o qədər gərgin idim ki, elə bilirdim o qutular mənə mane olur. Onu götürüb kənara atmaq istəyəndə hiss etdim ki, sanki içimə boğacaq qədər hava doldu, nəfəs ala bilmədim.

Nəinki xatirələri, 22 ildir bədənində gəzdirdiyi həmin o güllə Aqilin bütün həyatını alt-üst edir. O, danışdıqca gözlərində qəribə bir boşluq, səsində dözülməz kədər hiss olunurdu. Deyir ki, bir güllə səkkiz nəfərin taleyini geri dönülməz yollara apardı. Bir qədər özünü topladıqdan sonra sözülərinə belə davam edir:

– Əvvəl yaralandığımı anlamadım. Çünki qan yox idi. Sanki qolumu sərt qayaya vurdum və bədənimdən gizilti hiss etdim. Bir neçə saniyədən sonra isə bədənim keyiməyə başladı. Sürünməyə davam etməyə çalışsam da, gücüm çatmadı. Nəfəs alırdım, amma nəfəsi çölə verə bilmirdim. Yavaş-yavaş ürəyim sıxılmağa başlayırdı. Baxdım ki, uşaqlar məni keçib getdi.

Bilərəkdən tərpənməyə, bir az ayağa qalxmağa başladım ki, bir də vursunlar və bu ağrını hiss etməyim. Ölməyib yaralı halda yerdə qalmaq çox ağır hissdir. Bir az gözlərimi açıb baxanda, gördüm ki, komandirim Elxan həmin qarşıdakı təpənin üstündə əlləri ilə yer qazır. Təxmin etdim ki, əlimizdəki xəritələri gizlətmək üçün edir. Sonra anidən Elxan təpədən o tərəfə düşdü, amma biz onun vurulduğunu bilmədik.

Bir qədər sonra durub bizə tərəf gəlməyə başladı. Özündə güc tapıb yanımıza qədər gəldi və mənə dedi ki, “Axmed”, sürün. Hər birimizin soyadına uyğun kod adı vardı. Amma artıq bədənim tam keyimişdi və tərpənə bilmirdim. Komandirin üzünə baxıb dedim ki, məndə alınmır. Məni burada öldürün və gedin. Aprel ayı, günəşli hava. O qədər sıxılırdım ki, bütün paltarları köynəyin boynundan çəkib çıxarırdım. Üzü üstə yıxıldım və göyə baxdım. Bir onu düşündüm ki, adamın qanadı olaydı, bir anda uçub çıxaydı bu güllələrin əlindən.

O an əlimi qarnıma vuranda gördüm ki, qan var. Güllə girən yeri də tam olaraq tapa bilmirdim ki, əlimlə basıb, qanaxmanın qarşısın alım. Artıq sakitcə öləcəyim dəqiqəni gözləyirdim. Birdən eşitdim ki, bir az aralıda kimsə “Allahu Əkbər” dedi. Sonrasını xatırlamıram. Bir də oyananda artıq əsir götürüldüyümü anladım”.

Aqil deyir ki, onu başqa millətdən olan bir həkim əməliyyat edib. Gözlərini açanda əlləri çarpayıya bağlı olub. Yanında isə döyüş zamanı yaraladıqları erməni əsgərlərindən biri yatırmış. Yeddi nəfər erməni isə əlisilahlı onun başının üstündə dayanırdı:

– Buraya necə keçdiyimizi, məqsədimizi öyrənməyə çalışırdılar. Mən isə heç nə demirdim. Dediklərimi də səhv deyirdim. Sonra hər cavabsız suala görə döyürdülər. Bir nəfər erməni mənə şəkillər gətirdi ki, bax, dostların hamısı belə öldü. Sən də öləcəksən. O vaxta qədər mən elə bilirdim ki, onlar xilas olublar, bir mən əsir düşmüşəm. Hər gün gözləyirdim ki, mənim arxamca gələcəklər. Amma o şəkillərə baxandan sonra başa düşdüm ki, artıq onlar yoxdular.

Erməni dedi ki, onlar özlərini partladaraq öldürüblər. Doqquz gün Cəbrayıl rayonu ərazisində qalmışam, sonra məni Xankəndinə hospitala apardılar və 15 günə yaxın orada qaldım. Daha sonra tək kamerada saxladılar. 1998-ci ilin fevral ayında ermənilər mənə məhkəmə qurdular və bir neçə maddə ilə güllələmə hökmü çıxardılar.

Hər gün deyirdilər ki, sabah səni öldürəcəyik. Hər qapı açılanda öz-özümə deyirdim ki, vəssalam, bu sondur, güllələnməyə gedirəm. Onu da qeyd edim ki, özümə gələndən doqquz gün ərzində Cəbrayıl ərazisi yaxınlığında saxlanılan zaman “Qızıl Xaç” cəmiyyətinin üzvü gəlib mənimlə görüşmüşdü. Ailəmə məktub yazmağımı istəmişdilər. O məktublar hələ də bizim evdə qalır. Sonra nə danışılmışdısa, mənim ölüm hökmüm ömürlük həbs cəzası ilə əvəz edildi. Elə o gündən də amansız işgəncələr başladı.

“Saatlarla xlorlu otaqda ayaq üstündə saxlayırdılar, ciyərlərim yanırdı”

– Bir qocaman komandirləri vardı. Qarnımdakı tikişlər hələ sağalmamış, qarnımın üstündə oturub tikişləri qələmlə dartırdı. Vurduğu zərbədən tikişlərin üçü açılmışdı. Siqareti yandırıb yaramın üzərində söndürürdü. Soruşurdu ki, sizə orada necə təlim keçirdilər ki, belə cəsur olub, buraya qədər gəlib çıxmışdınız. Dostların gözlərini qırpmadan özlərini partlada biliblər. O gedəndən sonra da hərə bir bəhanə ilə gəlib vururdu. Kamerada tək saxlayırdılar.

Orada tibb bacıları üstümdə iynə vurmağı öyrənirdilər. Elə vaxt olurdu ki, üç gün yadlarına düşmürdüm. Nə su verirdilər, nə də yemək. Aylarla yuyunmurdum. Saçlarım az qala çiynimə çatırdı, desəm, yalan olmaz. Saqqalım uzanmışdı. 1 il 11 ay hər gün bir-birindən qorxulu, ağrı-acılı keçirdi. Hər gecə deyirdim ki, gözümü yumsam, gəlib aparacaqlar. Orada başqa yerlərdən əsir götürülən azərbaycanlılar da var idi. Onlara vəsiyyət yazıb vermişdim ki, məni güllələsələr, bunu Qızıl Xaç Komitəsinin nümayəndələrinə verərsiniz, ailəmə çatdırsın.

Təsəvvür edin, hər gün kəlmeyi-şəhadəti təkrarlayırdım. Ermənilərə də bir məktub yazmışdım ki, əgər həqiqətən, özünüzü millət hesab edirsinizsə, məni öldürəndən sonra gözümü çıxarıb, qulağımı kəsib ailəmə göndərməyin. Kişi kimi öldürün. Nəhayət, 1999-cu ilin mart ayının 10-u erməni gəlib məni kameradan çıxardı və “bəxtin gətirdi, gedirsən” dedi.

Elə bildim öldürməyə aparırlar. Gözlərimi, əllərimi bağlayıb apardılar. Sonra bildim ki, mənim haqqımda məktublar, məlumatlar barədə Ulu öndər Heydər Əliyevə məlumat veriblər. O, bu işi ciddi araşdırıb və mənim geri qaytarılmağım müqabilində qarşı tərəfə də əsirlikdə olan erməni əsgərləri veriblər.

“Əsir düşməzdən qabaq 86 kiloqram idim, geri qayıdanda 49 kiloqram”

– Məni yarım saat saxladılar. Çay verdilər. Daha sonra xəstəxanaya apardılar. O qədər zəifləmişdim ki, çəkim 86 kq-dan 49-a düşmüşdü. Hərbi Hospitalda məni yoxladılar. Tikişlərimə baxdılar. Tikişlər o qədər çirk bağlamışdı ki, artıq dərim çürüyürdü. Onda bildim ki, güllə aşağı nahiyədən qarın boşluğuna girib, sidik kisəsini, bağırsaq sistemini, onurğa sütunumu zədələyib və ürəyimin sol küncündə beşinci qabırğa səviyyəsində dayanıb.

Bu günə qədər də o güllə mənim bədənimdədir. Xəstəxanada saçlarımı səliqəli kəsdilər, yuyundum. Güzgüyə baxanda özümü tanıya bilmirdim. Bir neçə ay müalicəm davam etdi və sonunda evə buraxdılar. Yadıma gəlir, 2008-ci ilin sentyabr ayının 19-da prezidentimiz mənə bütün əşyalarla təmin olunmuş ev bağışladı.

Əslində, o an ona səhhətimlə bağlı müraciət edə bilərdim. Bilirəm ki, mən ondan xahiş etsəydim, mütləq mənim müalicəm üçün tapşırıq verərdi. Sadəcə, utandım. Heç nə deyə bilmədim. Bu gün artıq 43 yaşım var və səhhətimlə bağlı problemlərim ciddiləşir. Hərdən düşünürəm ki, kaş o vaxt hələ cavan ikən deyərdim, bəlkə də, indi sağlamlığımı bərpa etmişdim. Bəlkə, onda ailə də qura bilərdim.

Aqil bütün yaşananlara rəğmən, bu gün ölkə başçısı əmr verərsə, yenidən ön sıralarda döyüşə hazır olduğunu deyir:

“Xəstəxanalarda uzun, ağrı-acılı ölüm istəmirəm”

– Baxmayaraq ki, mənim onurğa sütunumda, böyrəklərimdə, bağırsaq sistemimdə ciddi problemlər var, əlim hələ də silah tuta bilir. Hər an döyüşə hazıram. Cənab prezidentdən bir xahişim var. Əgər həqiqətən, mənim xəstəliyimin hansısa ölkədə tam müalicəsi varsa, rica edirəm, mənim müalicəmə, sağlamlığımı bərpa etməyimə kömək etsinlər. Yox, əgər mənim yenidən sağlam olub, ailə həyatı qurmağıma ümid yoxdursa, xəstəxanalarda ölmək istəmirəm. O zaman xahişim odur ki, cəbhə bölgəsində hər hansı əməliyyat keçirilərsə, ilk olaraq məni ora göndərsinlər və silah yoldaşlarımın sıralarına məni də əlavə etsinlər. Bir qazi kimi cənab Prezidentimiz, Ali Baş Komandan İlham Əliyevdən tək xahişim, ricam budur.

Daxili İşlər Nazirliyində (DİN) geniş kollegiya iclası keçirilir.

Daxili İşlər naziri, general-polkovnik Vilayət Eyvazovun sədrliyi ilə keçirilən toplantıda DİN-in kollegiya üzvləri, baş idarə, idarə və xidmət rəisləri, məsul əməkdaşlar, Azərbaycanın bütün şəhər və rayon polis idarə, şöbə və bölmələrinin rəisləri iştirak edirlər.

İclasda 2019-cu ilin 6 ayı ərzində ölkədə cinayətkarlıqla mübarizə, ictimai qaydanın qorunması və ictimai təhlükəsizliyin təmin edilməsi, mülkiyyət əleyhinə olan cinayətlərin qarşısının alınması sahəsində görülən tədbirlər və qarşıda duran vəzifələr müzakirə olunur.

“Azərbaycan NATO-nun etibarlı tərəfdaşıdır”.

APA-nın xəbərinə görə, bunu NATO Müttəfiq Qüvvələrinin Avropadakı Ali komandanı general Tod Volters öz rəsmi “Facebook” səhifəsində qeyd edib.

General vurğulayıb ki, Azərbaycan NATO-nu sülhməramlı əməliyyatlar məqsədilə yükdaşımalar üçün öz hava məkanı, habelə Əfqanıstanda yüksək səviyyəli mütəxəssis sülhməramlıları ilə təmin edir.

Qeyd edək ki, iki gün əvvəl Rusiya Silahlı Qüvvələrinin Baş Qərargah rəisi – Müdafiə nazirinin birinci müavini ordu generalı Valeri Gerasimov və NATO Müttəfiq Qüvvələrinin Avropadakı Ali komandanı general Tod Volters Bakıda görüşüblər. Tərəflər Avropa və qlobal təhlükəsizlik sahəsində vəziyyət, Rusiya-NATO təmas xəttində baş verə biləcək insidentlərin qarşısının alınması üçün mümkün tədbirlər barədə fikir mübadiləsi aparıblar.

Eyni zamanda, görüşdə Rusiya və NATO hərbi ekspertləri arasında dialoqun bərpası perspektivləri, terrorizmə qarşı mübarizə, Əfqanıstan və Suriyadakı vəziyyət müzakirə olunub.