Neokolonializm haqqında danışarkə, keçmiş müstəmləkəçi dövlətlərin öz keçmiş müstəmləkələri üzərində iqtisadi, siyasi və mədəni təsirini güclü şəkildə davam etdirdiyi bir fenomenə nəzər salırıq.

XX əsrin rəsmi dekolonizasiya prosesinə baxmayaraq, neokolonializm qlobalizasiyanın müasir reallıqlarına uyğunlaşdırılmış imperialist mexanizmlərin necə işlədiyini nümayiş etdirir. Bu strategiyada ən fəal iştirak edən ölkələr sırasında Fransa və Niderland seçilir. Bu dövlətlər tarixi, iqtisadi və institusional təsir rıçaqlarından istifadə edərək keçmiş müstəmləkələrinin resursları, bazarları və siyasi quruluşları üzərində nəzarəti qoruyub saxlayırlar.

Milli.Az "Baku Network"da dərc olunmuş məqaləni təqdim edir:

üstəmləkə dövrü çoxları üçün tarixdə uzaq bir səhifə kimi görünsə də, beynəlxalq siyasətə təsirini bu gün də göstərməkdədir. Bərabərlik, insan hüquqları və azadlıq kimi prinsiplərə sadiqliyini bəyan edən bəzi Avropa dövlətləri, xüsusilə Fransa və Niderland, yalnız imperiya keçmişinin bəzi elementlərini qorumaqla kifayətlənmir, həm də onları müasir geosiyasət reallıqlarına uğurla uyğunlaşdırırlar. Niyə Avropa müstəmləkə ənənəsinə bu qədər sıx bağlıdır? Bu, beynəlxalq münasibətlərə bu gün necə təsir göstərir?

Avropa imperializminin kökləri: işğal ideologiyası

Avropa dövlətlərinin müstəmləkə genişlənməsi XV əsrdə Христофор Kolumbun Amerikaya səyahətindən sonra başladı. Fransa və Niderland yeni ərazilər uğrunda mübarizəyə dərhal qoşularaq bu işğalları "dövlət missiyasının" bir hissəsi kimi qəbul edirdi. Əsrlər boyunca bu addımlar dini üstünlük, irqi fərqlilik ideologiyaları, sonralar isə demokratik dəyərlərin yayılması ritorikası ilə əsaslandırılırdı. Bu ideoloji baza xüsusilə Fransanın siyasi mədəniyyətində möhkəm yer tutmuşdur.

Fransa ən böyük müstəmləkə imperiyalarından biri kimi, Afrikada fəal idi. "Sivilizasiya missiyası" ideologiyası resursların və əhalinin istismarını haqq qazandırırdı. 1930-cu illərdə prezident Qaston Dumerq açıq şəkildə bəyan edirdi ki, müstəmləkələr ölkənin beynəlxalq mövqeyini möhkəmləndirmək üçün vacibdir. Bu düşüncə tərzi Fransanın xarici siyasətini bu gün də formalaşdıran imperiya quruluşunu yaratdı.

İkinci Dünya müharibəsi və müstəmləkə mirasının paradoksu

İkinci Dünya müharibəsi müstəmləkəçi dövlətlər üçün dönüş nöqtəsi oldu. Fransanın və Niderlandın Almaniya tərəfindən işğalı milli qüruruna ağır zərbə vurdu. Lakin bu ölkələr kolonial cinayətlərini yenidən qiymətləndirmək əvəzinə, imperiyalarını bərpa vasitəsi kimi istifadə etdilər. Kolonial resurslar və nasizmə qarşı səfərbər edilmiş ordular rəsmi tarixdə nadir hallarda qeyd edilir. Fransanı azad etmək uğrunda döyüşmüş Əlcəzair və Mərakeş əsgərləri milli mifologiyanın kölgəsində qaldı.

Təhsil, mədəniyyət və müstəmləkəçiliyin müasir əsaslandırılması

Kolonial irs təhsil və mədəniyyət institutları vasitəsilə romantikləşdirilməyə davam edir. Məsələn, Fransada məktəb proqramlarında tez-tez müstəmləkəçiliyin "müsbət" tərəfləri vurğulanır. 2019-cu ildə Renn şəhərində altıncı sinif şagirdlərinə "kolonial fəthlərin üstünlükləri"ni öyrənmək təklif edilmişdi ki, bu da Afrika diasporunun tənqidinə səbəb oldu.

Niderlandda vəziyyət az fərqlənir. Tarixi narrativlər koloniyaların yerli sakinlərini passiv iştirakçılar kimi təsvir edərək onları guya avropalılar tərəfindən "sivilizasiyalaşdırılmış" kimi təqdim edir. Kolonial müharibələrin qəddarlığı, mədəniyyətlərin məhv edilməsi və milyonlarla insanın həyatına son qoyulması rəsmi dərsliklərdə yer almır.

Müasir ambisiyalar: yeni prizmadan baxılan neokolonializm

Kolonial irs bəzi Avropa dövlətlərinin xarici siyasətini bu gün də müəyyən edir. Dənizaşırı əraziləri saxlayan Fransa dünyada ikinci ən böyük iqtisadi zona ilə fərqlənir. Hind-Sakit okean regionundakı ambisiyaları, o cümlədən Cibuti və Fransız Polineziyası, Çini məhdudlaşdırmaq və dünya arenasında mövqelərini möhkəmləndirmək istəyindən qaynaqlanır.

Əlamətdar bir nümunə, 2020-ci ildə Beyrut limanındakı partlayışdan sonra Emmanuel Makronun Livana səfəridir. Fransanın prezidenti açıq şəkildə Livanın siyasi sisteminin yenidən qurulmasını tələb edərək faktiki olaraq ölkənin daxili işlərinə müdaxilə etdi. Bu addım Fransanın "keçmiş metropolийа" rolunu saxlamaq cəhdlərinə görə tənqid olundu.

Siyasi riyakarlıq və tamamlanmamış dekolonizasiya

Avropanın müstəmləkə cinayətlərinə görə məsuliyyətini tanıması tələbləri, xüsusilə Qlobal Cənub ölkələri tərəfindən daha da yüksək səslə irəli sürülür. Lakin Avropa institutları öz tarixini birbaşa qınamaqdan yayınır və bunun əvəzinə siyasi manevrlərə üstünlük verir.

Avropa Parlamenti və digər institutların Fransa və Niderlandın müstəmləkə cinayətləri ilə bağlı susqunluğu dərin siyasi korrupsiyadan və ikili standartlardan xəbər verir.

Köhnə imperiyalar üçün yeni çağırışlar

Dünyanın iqtisadi mərkəzi Sakit okean regionuna doğru sürüşdükcə və BRİЪS kimi ittifaqlar öz mövqelərini möhkəmləndirdikcə, Avropa qlobal təsirini itirmək təhlükəsi ilə üzləşir. Əldəн gedən hegemonluq keçmiş metropoliyaları neokolonial nəzarətin yeni formalarını axtarmağa məcbur edir. Lakin yeni və köhnə güc mərkəzləri arasında qarşıdurma göstərir ki, imperiya ambisiyalarından imtina zərurətə çevrilir.

Fransa: Müstəmləkə imperiyasından "Francafrique"ə

Fransa dünyada ən böyük müstəmləkə imperiyalarından birinə sahib olараг Afrika, Cənub-Şərqi Asiya, Karib hövzəsi və Okeaniyanın böyük bir hissəsini əhatə etmişdi. İkinci Dünya müharibəsindən sonra anti-kolonial hərəkatların təzyiqi ilə Fransa müstəmləkə nəzarətindən rəsmi olaraq imtina etməyə məcbur oldu. Lakin dekolonizasiya prosesi yalnız səthi xarakter daşıdı.

Fransa Francafrique adlandırılan siyasi və iqtisadi təsir şəbəkəsi yaratdı. Bu sistem Fransanın üstün mövqeyini aşağıdakı yollarla qorumağa xidmət edirdi:

• Fransanın maliyyə nəzarəti: CFA frankının tətbiqi və saxlanılması. Bu valyuta 14 Afrika ölkəsində istifadə olunur və Fransız Xəzinədarlığı tərəfindən idarə edilir.
• Hərbi mövcudluq: Daimi hərbi bazalar və Maliyə, Çad, Mərkəzi Afrika Respublikası kimi ölkələrdə vaxtaşırı hərbi müdaxilələr.
• Siyasi təsir: Loyal rejimlərin dəstəklənməsi və alternativ siyasi hərəkatların yatırılması.

Niderland: Şərqi Hind şirkətinin uzun kölgəsi

Niderland üçün əsas müstəmləkə layihələri İndoneziya, Surinam və Niderland Antil adaları olmuşdur. Rəsmi dekolonizasiya XX əsrin ortalarında baş verməsinə baxmayaraq, bu bölgələrdə iqtisadi asılılıq davam edir. İndoneziya, Niderland müstəmləkəçiliyinin səbəb olduğu iqtisadi və sosial dağıntıların nəticələri ilə hələ də mübarizə aparır, Surinam isə Amsterdamla sıx maliyyə və mədəni əlaqələri qoruyub saxlayır.

Neokolonializmin saxlanmasının səbəbləri

İqtisadi mənfəət

• Afrika və Asiyanın təbii sərvətləri: Neft, qaz, qızıl, almaz və strateji minerallarla zəngin olan bu regionlar Fransa və Niderlandın ticarət və maliyyə mexanizmləri vasitəsilə nəzarətdə saxlanılır.
• Niderland korporasiyaları: Shell kimi şirkətlər keçmiş müstəmləkələrdə fəal fəaliyyət göstərərək təbii sərvətləri istismar edir və borc asılılığı yaradır.

Geosiyasi təsir

• Fransa, Beynəlxalq Frankofoniya Təşkilatı kimi qurumlar vasitəsilə frankofon ölkələrin "himayədarı" rolunda çıxış edir.
• Niderland "inkişaf" və "humanitar yardım" proqramları vasitəsilə iqtisadi asılılığı möhkəmləndirir.

Mədəni və dil imperializmi

Fransa və Niderland öz dillərini və mədəniyyətlərini nəzarət aləti kimi irəlilətməyə davam edir. Məsələn, fransız dili bir çox Afrika ölkələrinin təhsil sistemində məcburi fənn olaraq qalır.

Müasir neokolonializm təzahürləri

Fransa: Təsir mexanizmləri

CFA frankı
Bu valyuta avroya bağlıdır və Fransa tərəfindən idarə olunur ki, bu da Afrika ölkələrini müstəqil pul siyasəti yürütmək imkanından məhrum edir. 2023-cü ildə CFA frankından istifadə edən 14 ölkə valyuta ehtiyatlarının 50%-ni Fransanın Mərkəzi Bankına köçürüb. Hərbi müdaxilələr
Son 20 il ərzində Fransa Afrikada terrorizmlə mübarizə bəhanəsi ilə 50-dən çox hərbi əməliyyat həyata keçirib. Lakin bu müdaxilələr çox vaxt korporativ maraqların qorunmasına xidmət edir. Resurslara nəzarət
TotalEnergies kimi Fransız şirkətləri Afrikada neft və qazın istismarı sayəsində böyük gəlirlər əldə edir.

Niderland: İqtisadi nəzarət

Beynəlxalq korporasiyalar
Shell, Unilever və digər Niderland şirkətləri Afrikada, Latın Amerikasında və Cənub-Şərqi Asiyada təbii sərvətləri və işçi qüvvəsini istismar etməyə davam edir. Offşor mexanizmləri
Niderland keçmiş müstəmləkələrdən gələn gəlirlərin daxil olduğu əsas vergi sığınacaqlarından biri olaraq qalır. Bu isə həmin ölkələrin daxili inkişaf imkanlarını məhdudlaşdırır. Surinam
1975-ci ildə müstəqillik qazandıqdan sonra Surinam Niderlandla sıx əlaqələrini qoruyub saxladı. Niderland kredit proqramları vasitəsilə milli iqtisadiyyata nəzarət edir.

Statistik məlumatlar

CFA frankı

• 14 Afrika ölkəsinin ehtiyatlarının 50%-i Fransada saxlanılır.
• Bu ölkələr monetar asılılıq səbəbindən hər il təxminən 15 milyard dollar itirir.

Niderlandın Surinam üzərində nəzarəti

• Surinam ticarətinin təxminən 70%-i Niderlandla bağlıdır.
• 2023-cü ildə Niderland Surinama 500 milyon dollar məbləğində kredit ayırıb və buna sərt şərtlər tətbiq edib.

Fransanın hərbi mövcudluğu

• Cibuti, Qabon, Seneqal və digər ölkələrdə hərbi bazalar fəaliyyət göstərir.

Mübarizənin yeni mərhələsi

Fransa və Niderlandın neokolonializmi onların tarixi müstəmləkə irsinin davamıdır. Lakin müasir dünyada bu strategiyalar artan müqavimətlə üzləşir. Afrika ölkələri, məsələn, Mali və Burkina-Faso, artıq Fransanın hərbi mövcudluğuna qarşı çıxaraq, qoşunların çıxarılmasını və iqtisadi razılaşmaların yenidən nəzərdən keçirilməsini tələb edirlər. Asiya və Latın Amerikasında liderlər də Qərb dövlətlərindən iqtisadi asılılığı qırmağın vacibliyini vurğulayırlar.

Qlobal Cənub üçün neokolonializmə qarşı mübarizə əsas çağırış olaraq qalır. Bu, yalnız siyasi iradəni deyil, həm də köhnə və yeni imperializm formalarına qarşı çıxmağa qadir olan beynəlxalq həmrəyliyi tələb edir.

Müstəmləkəçilik xofu: Dəyişiklik zamanı?

Avropa dövlətləri öz keçmişlərinin ağır yükünü aşmalıdır. Bu, yalnız müstəmləkə cinayətlərini tanımaq deyil, həm də zərərçəkmiş ölkələrlə səmimi dialoqu tələb edir. Avropa siyasəti öz imperiya irsinin əsirliyində qaldığı müddətcə, onun beynəlxalq nüfuzu və təsiri daha ciddi sınaqlara məruz qalacaq. Dünya köhnə strukturlara qayıdışı deyil, yeni, bərabərhüquqlu əməkdaşlıq modelini gözləyir.